అనుసంధానం కలిగి ఉండటమంటే-'నేను నీ వాణ్ని. నీకోసమే ఉన్నవాణ్ణి. నీకై నన్ను నేను 'మీదు' కట్టుకున్న వాణ్ని. నా సాధన, నా శోధన, నా వేదన అన్నీ నీ కోసమే' అనే భక్తుని ఉద్దేశాన్ని, ఆవేశాన్ని, ఆర్తిని, హఠాన్ని భగవంతుని వరకూ చేర్చాలి. గర్భస్థ శిశువు తల్లిపేగుతో అనుసంధానమై ఉన్నట్లు సాధకుడు తన ఇష్టదైవంతో సదా కలిసివున్న భావనతో ఉండాలి. ఆ భావన ఆయనకూ కలిగించాలి. ఆయనను అనుసంధాన తంత్రిలోకి తెచ్చుకునే వీలుకై ప్రయత్నించాలి. మనకు, ఆయనకు మధ్య ఇరువురినీ కలిపే ఒక బంధనాన్ని, ఒక మాధ్యమాన్ని సృజించుకోవాలి. ఒక తంత్రిని బిగించుకోవాలి. ఏమిటా తంత్రి? ఎలాంటిదా మాధ్యమం? ఆయనతో మన మనసును అనుసంధించటమే. అంటే కలపటమే. సదా సంధించి ఉంచటమే. అందరూ, ముఖ్యంగా ప్రారంభ సాధకులు దైవంతో మనసును కలపటం అంత సులభమా? కాదు. నిజమే. అందుకే కొన్ని బాహ్య వస్తువుల సాయం తీసుకోవాలి. పసుపు, కుంకుమ, కుంకుమ పువ్వు, గంధం, గరిక లాంటివి భగవంతునితో అనుసంధానానికి ఎంతో ఉపయోగపడతాయి. అయితే ఈ బాహ్య వస్తు జాతాలకంటే మనసును అనుసంధానిస్తే అంతకుమించిన ఉత్తమ అనుసంధాన సాధనం మరోటి ఉండదు. ఇందుకోసం బాహ్యవస్తు సహకారం తీసుకున్నా కేవలం వాటిమీదే ఆధారపడకుండా మనసును పదేపదే ధ్యేయ వస్తువు మీద లగ్నం చేస్తూ సాధన చేయాలి.
మూడు ముళ్ల బంధంతో భార్యాభర్తలు అనుసంధానమై ఉంటారు. బిడ్డ ఎక్కడున్నా, ఎంతదూరాన ఉన్నా తల్లితో అనుసంధానమయ్యే ఉంటాడు. విడదీయలేని ఆ అనుసంధాన గ్రంధి బిడ్డకు జీవితాంతం పిచ్చుక కాలికి దారం కట్టినట్లు తల్లితో తీయని బంధాన్ని కలిగి, శ్రీరామ రక్షగా నిలిచి ఉంటుంది. అనుక్షణం ఇలాంటి ప్రియమైన, ఇంతకంటే బలీయమైన అనుసంధానాన్ని కలిగి ఉండాలి సాధకుడు భగవంతుడితో.
మనసును మరెక్కడో ఉంచి ఎంతగా బాహ్యవస్తు సాయం తీసుకున్నా సాధన, మనసు తలోదారిగా మారి ఎన్నడూ కలవని భిన్న ధ్రువాలైపోతాయి. అనుసంధానం అనే ప్రక్రియ గర్భస్థ శిశువుకు తల్లిలా అనుక్షణం రక్షణ కవచంలా ఉంటుంది. సాధనా ప్రక్రియ- నుంచి వైదొలగకుంటే, మార్గాయాసం లేకుండా గమ్యం చేరటం సాధ్యమవుతుంది. అమ్మ కళ్ళలోకి చూస్తూ స్తన్యం గ్రోలుతున్న బిడ్డలా- భక్తుడు భగవంతుని అనుసంధాన గంధాన్ని ఆహ్వానిస్తూ, ఆయనతో స్నేహ సౌరభాన్ని ఆస్వాదిస్తూ నిర్భయంగా, తృప్తిగా, ఆనందంగా జీవన ప్రస్థానం సాగిస్తాడు.
-- చక్కిలం విజయలక్ష్మి
రచన: కోటి మాధవ్ బాలు చౌదరి
